به نظر من، یکی از سخت‌ترین شرایطی که تو زندگی واسه آدم می‌تونه ایجاد بشه اینه که نتونه هیچ‌کس رو مقصر بدونه جز خودش.
اینکه جایی از زندگی احساس کنی تقریبا همه‌ی تصمیماتی که گرفتی و مسیری که طی کردی اشتباه بوده یه طرف، اینکه هیچ توجیه و بهانه‌ای هم نتونی براش جور کنی تا به خاطر این احساس به دیگران بد و بیراه بگی هم طرف دیگه‌ی ماجرا.
یه حالی به آدم دست میده که دیگه حتی حوصله صحبت با خودش (خودِ سرتاپا تقصیرش) رو هم نداره. به هر حال، خوش به حال اونایی که می‌تونن برای خیلی از اشتباهاتی که کردن و نقایصی که دارن، دلیل و توجیهی بیرون از خودشون پیدا کنن. نعمت بزرگیه.
