اولین‌بار یه دوستی، لینک ویدئوی انتهای این پست رو برام فرستاد. قبلش برنامه‌ی «کتاب‌باز» رو از «شبکه نسیم» صدا و سیما به طور پراکنده دیده بودم و به نظرم برنامه بدی نبود، ولی آقای «مجتبی شکوری» رو اولین‌بار از طریق این ویدئو شناختم که به نوعی معرفیشون هم بود. بعدا مهمون هفتگی برنامه کتاب‌باز شدن و روزهای سه‌شنبه به معرفی و پیشنهاد کتاب می‌پرداختن که واقعا برنامه جالبی بود و من سعی می‌کردم از دستش ندم. شاید بهتر باشه اول یه معرفی مختصر بر اساس صحبت‌های خودشون بنویسم.
مجتبی شکوری از بچگی اختلال «بیش‌فعالی با نقص تمرکز (ADHD)» داشته و به همین دلیل در مدرسه مشکلات زیادی ایجاد می‌کرده و دانش‌آموز موفقی هم نبوده، به طوریکه سال سوم دبیرستان معدلش ۱۵، نمره انضباطش ۱۲ و از مدرسه هم اخراج میشه. تو این لینک خودش خیلی بامزه کارهایی که تو مدرسه می‌کرده رو توضیح میده، طوریکه حتی «سروش صحت» که مجری برنامه است، نگران بدآموزی این حرفها و شاید احتمال حذف اجباری این بخش از برنامه میشه. اما در ادامه، صحبت‌ها به سمتی میره که این بخش از حرفها کاملا فراموش میشه. ضمنا ایشون به دلیل یه حادثه، از ۴ سالگی دچار لکنت زبان شدید هم شد که یه مشکل هم به مشکلات قبلی اضافه کرد.
فقط بدونید که با این سوابق و مشکلات، مجتبی شکوری، رتبه ۴۸ کنکور ریاضی رو کسب کرده و فارغ‌التحصیل مهندسی مکانیک از دانشگاه شریف و فوق‌لیسانس و دکترای علوم سیاسی از دانشگاه تهران شده. همچنین از لکنت زبونش هم خبری نیست. پیشنهاد می‌کنم برای لذت بردن از مسیری که ایشون طی کردن، این ویدئو رو به طور کامل ببینید. هم حرف‌های خیلی خوبی زدن، هم کتاب‌های خیلی خوبی معرفی کردن.
اما علت اصلی علاقه من به دکتر مجتبی شکوری، به دیدگاه ایشون به دنیا و زندگی برمیگرده. این رو نه فقط بر اساس حرفاش تو این برنامه، بلکه بر اساس نظراتی که در برنامه‌های بعدی کتاب‌باز ابراز و کتاب‌هایی که معرفی کردن میگم. ایشون در بخشی از حرف‌هاش، «روان‌شناسی مثبت اندیشی» و اینکه دائما از انسان‌ها خواسته میشه که به خودشون بگن «تو می‌تونی همه کار بکنی، زندگی خیلی قشنگه، خوشحال باش و ...» رو کم اثر می‌دونه و به درستی اشاره می‌کنه که تاثیر این حرفها معمولا خیلی کوتاه و گذراست و تاثیر بلند‌مدتی روی اشخاص نداره. ایشون معتقده که به رسمیت شناختن رنج و یاد گرفتن راه‌های مواجهه با رنج‌های زندگی، روش بهتر و کارآمدتری هستش: رنج ذات زندگیه، تار و پود زندگیه. راه رهایی از رنج‌ها، پذیرفتن‌شون و پرورش شجاعت چشم در چشم شدن با اون‌هاست، نه فرار کردن ازشون.
و از نظر من، جنگجوهای اندوهگین افرادی هستند که منتظر نمی‌مونن همه مشکلات و سختی‌ها حل بشه تا بعد زندگی رو شروع کنن و کاری انجام بدن. اونا فهمیدن که زندگی هیچوقت بدون رنج و سختی نخواهد بود و می‌دونن که باید با قلبی اندوهگین و حتی روحی خسته، جنگید و تلاش کرد تا شاید، فقط شاید زندگی کمی بیشتر شبیه چیزی بشه که می‌پسندنش.
صحبت با آقای شکوری از دقیقه ۲:۳۵ برنامه شروع میشه:
